Un joven llevó a su madre discapacitada a un restaurante, pero la ignoró hasta que ella derrapó su vaso de agua. Él la regañó por ello, haciéndola llorar, y el dueño se levantó, molesto, e hizo algo sorprendente.
“Esto está bien”, le dijo Emily a su hijo, Dean, después de que la camarera tomara su pedido y se fuera con los menús. Quería llamar la atención de su hijo porque él estaba completamente enfocado en su teléfono.
“Sí, claro”, murmuró él, con los ojos pegados a la pantalla. Pero de repente miró a su alrededor. “Desearía que no estuviéramos tan cerca del baño, pero con tu silla de ruedas no podemos sentarnos en otro lugar.”
Emily intentó ignorar ese comentario indirecto y bebió un poco de agua de su vaso. “Aún así, está bien que estemos juntos después de tanto tiempo. ¿Cómo va la universidad? ¿Tus clases? ¿Hay algo interesante sucediendo en el campus?”, preguntó, curiosa por saber de su hijo.
“Calla y siéntate”, dijo el hombre, sorprendiendo tanto a Dean como a Emily.
Dean rara vez llamaba después de que se fue a la universidad, y Emily sabía que él estaba encontrando su camino y amaba la independencia. Crecer con una madre discapacitada no debía haber sido fácil, incluso con los cuidadores que a veces contrataba. Ella quería que él disfrutara de su vida lejos de esos problemas. Aún así, le hubiera gustado saber de él.
Por eso, lo invitó a una comida especial y tuvo que rogar, rogar y rogar antes de que aceptara. Incluso lo sobornó con el reloj caro de su difunto abuelo. Tal vez, por eso vino al final. Pero iba a ver el lado positivo.
“Oh, da igual, lo que sea”, suspiró él, levantando un lado de su boca como si no fuera nada.
Una vez más, Emily tomó su vaso de agua para dar un sorbo, pero accidentalmente lo golpeó contra la mesa y el vaso se rompió en el suelo. El estallido fue tan ensordecedor que todo el restaurante miró, y finalmente, Dean levantó la vista de su teléfono.
“¡Por el amor de Dios! ¡Ni siquiera puedo tener una cena tranquila sin que hagas un escándalo y la gente nos mire! ¡No quería venir, pero seguiste insistiendo! ¡Dios, no puedo esperar a que esta noche termine!”, estalló Dean con más veneno del que Emily había escuchado nunca.
Sus ojos estaban abiertos de par en par por el shock de su exabrupto, y sabía que la gente seguía observando. Su voz resonó por todo el restaurante. Finalmente, las lágrimas se acumularon en sus ojos y comenzó a sollozar en silencio. “Está bien, vamos ahora”, dijo entre sollozos.
“¡Genial!” dijo Dean, agarrando su silla para levantarse.
“¡Espera un minuto!” un hombre se acercó a ellos. Emily levantó la vista y vio la expresión de enojo en su rostro. Sus cejas
estaban fruncidas, los labios doblados en una esquina, y las arrugas de su frente eran más prominentes bajo la luz amarilla del techo.
“No vamos a comer aquí. Cancela nuestra comida”, dijo Dean, agitando la mano de forma despectiva. Pero el hombre negó con la cabeza.
“Calla y siéntate”, dijo el hombre, sorprendiendo tanto a Dean como a Emily. Pero su hijo se sentó lentamente, como si tuviera miedo. “Escuché tu pequeño estallido hace unos segundos, joven, y tengo que decirte que fueron las palabras más impactantes que he escuchado. Estaba hablando con mi personal cerca, y entiendo que esta es tu madre. ¿Cómo pudiste hablarle de esa manera?”
Tylko do celów ilustracyjnych | 
Źródło: Pexels
„Ja – ja nie…” – zająknął się Dean.
„Nie co? Wiesz, że dałbym wszystko, żeby moja mama znów była ze mną. Nauczyła mnie wszystkiego o życiu, miłości, nadziei i marzeniach, wychowała mnie niezależnie. Tak jak ta piękna kobieta tutaj, ona również była niepełnosprawna. Miała schorzenie, które uniemożliwiało jej wykonywanie normalnej pracy. I mimo tego wszystkiego wychowała mnie. Nigdy nie chodziłem głodny. Nigdy niczego mi nie brakowało. Podejrzewam, że ta kobieta zrobiła to samo dla ciebie” – kontynuował mężczyzna. „Dziś posiadam tę restaurację i wiele innych wokół Chicago. Wszystko dzięki niej. A ona nie mogła zobaczyć mojego sukcesu”.
Dean spojrzał w dół, wstydząc się, podczas gdy Emily patrzyła na właściciela restauracji, całkowicie skupiona na tej historii.
Tylko do celów ilustracyjnych | Źródło: Pexels
„Więc zadzwoń do swojej mamy. Porozmawiaj z nią. Masz ją tutaj! To największy przywilej, jaki kiedykolwiek dostaniesz! Bądź lepszy! W przeciwnym razie, niezależnie od tego, co robisz i ile pieniędzy zarobisz, nigdy nie będziesz uważany za prawdziwego mężczyznę” – zakończył mężczyzna, ciężko oddychając.
Emily spojrzała na swojego syna i była zszokowana, widząc, jak łzy płyną po jego policzkach. Zanim zdążyła coś powiedzieć, Dean podniósł wzrok. „Przepraszam, mamo” – powiedział łamiącym się głosem. Jego twarz była pomarszczona, a Emily chciała go przytulić, by zabrać ten ból.
„Och, kochanie” – powiedziała, a on wyskoczył, by ją objąć, ponownie prosząc o wybaczenie.
„Ok, moja praca jest zakończona. Wasze jedzenie zaraz będzie gotowe, a ktoś szybko posprząta ten stłuczony kieliszek” – powiedział właściciel, który później przedstawił się jako pan Harris, klaskając w dłonie i odchodząc.
Tylko do celów ilustracyjnych | Źródło: Pexels
Dean usiadł z powrotem, schował telefon, otarł łzy i zaczął mówić. „Cóż, moje zajęcia są w porządku. Trochę nudne…”
Emily uśmiechnęła się, wycierając własną twarz. Reszta kolacji była fantastyczna, dzięki słowom upomnienia pana Harrisa. A Dean nigdy więcej nie traktował swojej matki w sposób, w jaki to robił wcześniej.
Co możemy wyciągnąć z tej historii?
• Szanuj swoich rodziców, ponieważ nigdy nie wiesz, jak długo będziesz ich mieć. Właściciel powiedział Deanowi, że chciałby, aby jego matka była tam, by zobaczyć jego sukces, więc powinien jak najlepiej wykorzystać czas spędzony z Emily.
• Czasami to obcy człowiek sprawia, że się budzisz i zaczynasz postępować lepiej. Dean traktował swoją matkę okropnie, dopóki właściciel restauracji nie upomniał go, a on dostrzegł swój błąd.
